Op 4 mei ben ik aan het einde van de middag weer in Nijmegen. In de tussentijd heb ik met Machteld en dochter Julie een paar dagen vakantie genomen in het ons zeer bekende Normandië. Een prettige onderbreking.
Om 18.30 stipt vindt allereerst de herdenking van de joodse slachtoffers plaats op het Kitty de Wijzeplein in de Benedenstad. Na een openingswoord van Robert Baruch leg ik een krans bij het beeld. Op dat moment worden de eersten van meer dan 400 namen voorgelezen van joodse Nijmegenaren die de Holocaust niet overleefden. Zeer indrukwekkend, hele families trekken voor ons geestesoog voorbij.
Direct aansluitend vindt op slechts enkele honderden meters afstand in de Stevenskerk een korte herdenkingsbijeenkomst plaats. De kerk zit helemaal vol. Professor Carla van Baalen, directeur van het Centrum voor Parlementaire Geschiedenis, houdt een mooie overweging over de betekenis van herdenking en geschiedenis. Zelf ga ik in mijn korte toespraak in op het begrip solidariteit in relatie tot vrijheid. Onverschilligheid leidt tot “desidentificatie” met anderen zoals vluchtelingen en vreemdelingen en dat is een voedingsbodem voor ongezond populisme.
In een lange stille optocht lopen we vervolgens naar het Traianusplein waar al naar ik schat zo’n 2000 mensen verzameld zijn. Vlak voor de 2 minuten stilte rond 20 uur, lees ik een kort gedicht voor van Halbo Kool uit 1946, dat aan geldigheid niets verloren heeft. Er worden ook dit jaar weer bijzonder veel kransen en bloemen gelegd. Jammer eigenlijk dat het vrijheidsmonument normaal zo slecht bereikbaar is.