aan de Groenestraat. Zolang ik Nijmegen ken, ken ik de naam van dit bedrijf, maar ik was er nog nooit geweest. Naar de oprichter Willem Smit is indertijd een hele woonwijk genoemd (Willemskwartier). Nu is Smit in Duitse handen maar niettemin is het nog steeds een echt Nijmeegs bedrijf met een enorme traditie. Het geeft werkgelegenheid aan 350 man. De directie is importmanagement uit Oostenrijk en Amsterdam dat zich richt op het financieel gezond maken en houden van Smit. Ik had nog nooit eerder dit soort megatransformatoren gezien en ben danig onder de indruk. Een groot probleem blijkt te zijn de werving van hoogopgeleide technici. Ze komen niet snel uit de Randstad over en moeten niet zelden uit het buitenland worden gehaald. Weer een voorbeeld van de noodzaak van een goed expatbeleid.
Helaas kan ik deze vrijdag niet bij de lunch van de burgemeesterskring Nijmegen e.o. zijn, terwijl ik daar nog wel voorzitter van ben. Maar zaken gaan voor de gezelligheid. 13.30 uur vanmiddag is het enige moment waarop ik met Job Cohen kan afspreken. Dus zit ik op dat tijdstip op zijn kamer in het Amsterdamse stadhuis aan het Waterlooplein. Als voorzitters van het Korpsbeheerdersberaad resp. het Veiligheidsberaad hebben wij belang bij een goede afstemming over hoe wij omgaan met het nieuwe beleid van de minister van BZK om steeds meer verantwoordelijkheden op veiligheidsgebied aan het ‘veld’ over te dragen. Wij blijken het snel eens te zijn, dat scheelt.