8 oktober

Veel van het burgemeesterschap komt niet op de weblog. Niet omdat het vertrouwelijk is, maar omdat het saai is om te lezen. Ik bedoel alle uren waarin post wordt afgedaan, brieven worden gelezen en geschreven, officiële documenten worden getekend, telefoontjes worden gepleegd en dikke pakken stukken worden doorgenomen ter voorbereiding van vergaderingen of optredens. Bij mij vindt een en ander niet zelden ’s avonds laat plaats, er gaat altijd wel een koffer met inhoud mee naar huis. Een deel van het werk is nu eenmaal beoordelen wat anderen voorstellen en daarover besluiten. En een ander deel is de communicatie die tegenwoordig voor een groot gedeelte via de mail verloopt. Ik kom er overdag vaak niet toe om de mailtjes rechtstreeks van het scherm te lezen. Daarom worden ze allemaal uitgeprint en ‘beantwoord’ ik ze in de kleine uurtjes door een tekst op de print te krabbelen die de volgende ochtend dan weer wordt ontcijferd. Ik doe ook heel wat af als ik achter in de auto zit. Mijn handschrift is vrij abominabel, maar Berna en Tessa weten de hiërogliefen goed te ontcijferen.

Vandaag onder meer een informele bijeenkomst met commissaris Clemens Cornielje, collega Pauline Krikke en voorzitter van de stadsregio Jaap Modder. We lunchen aan de kade in Arnhem en nemen de samenwerking tussen provincie, KAN en steden door. Er gaat veel goed, maar soms zit er ook ruis op de lijn en daarom is dit overleg nuttig. Ik sondeer of er enige interesse is om de Nijmeegse verkenning naar de mogelijkheid om ons kandidaat te stellen voor Culturele Hoofdstad van Europa 2018 te verbreden naar een dubbelkandidatuur met steun van provincie en stadsregio. Zelf brengen we nu in kaart wat het allemaal zou betekenen en kosten voor Nijmegen. Mocht daar iets positiefs uitkomen, dan is een gezamenlijke inzet zeker te overwegen, we hebben immers een sterke culturele regio met al onze musea, podia en historie. Wordt vervolgd.

Terug in Nijmegen ga ik even langs de Tweede Walstraat om Lina Domacassé een bloemetje en een cadeautje te brengen. Zij is zaterdag net niet zwarte zakenvrouw van het jaar geworden, maar wel 2^de. We hebben in Nijmegen kennelijk patent op het zilver. Maar ja, zoals grote allround-schaatskampioenen al weten: je hoeft niet overal de beste in te zijn, als je maar over de hele linie erg goed bent! Lina heeft een zeer succesvolle Caribische dansschool, de band met haar land van herkomst is volop aanwezig. Ik ontkom er natuurlijk niet aan om een dansje met de eigenaresse te maken. Het gaat verrassend soepel, maar dat ligt natuurlijk niet aan mij.

In de loop van de middag, na een aantal vergaderingen op het stadhuis, ga ik naar het hoofdbureau van politie aan de Stieltjesstraat om onze nieuwe adjunct korpschef officieel te installeren en te beëdigen. Een gezellige bijeenkomt met een glunderende Wim van Amerongen in de hoofdrol. Hij heeft direct al voor discussie gezorgd met zijn NRC-artikel over de noodzaak van een ‘jeugdveldwachter’ en het Gelderlanderinterview waarin hij pleit voor politieregie over het toezicht in de openbare ruimte. Zacht gezegd is niet iedereen het daar mee eens. Maar dat is niet erg. Politiechefs zijn professionals die met hun deskundige opinie kunnen bijdragen aan het publieke debat. Niets mis mee, zolang ze niet op de tenen van bestuurders gaan staan. En een goede politiechef weet wanneer dat dreigt.
Ik begin mijn installatietoespraak met de woorden: het is een jongetje geworden, een wit jongetje en we noemen hem Wim. Ik bedoel er mee te zeggen dat we de beste kandidaat hebben benoemd al is die niet vrouw en ook niet donker van huid.