In het kader van het jaar van De Gezonde Stad geeft het college het goede voorbeeld en onderwerpt zich geheel vrijwillig aan testen die onverbiddelijk uitwijzen dat er bij deze en gene (de burgemeester voorop) nog wel een pondje af mag. De conditie van het college is echter puik en dat bedoel ik niet alleen fysiek. Het is zuiver toeval dat het vandaag de verjaardag is van sportwethouder Paul Depla. ’s Middags bezoeken we de wijk Hengstdal. Gelukkig blijken er geen grote problemen in de wijk al blijft er altijd wel het een en ander te klagen en te verbeteren. Nogal wat bewoners in de buurt van de Maartenskliniek hebben bijvoorbeeld parkeeroverlast van werknemers van de kliniek. Wethouder Jan van der Meer zoekt naar oplossingen. Een enkele buurvrouw blijkt ook wel eens last te hebben van lawaai en licht van het AZC op het Limosterrein. Toch gaat het in het algemeen erg goed in dit centrum, waar vooral mensen verblijven die mogen hopen op een status die ze een langer verblijfsrecht in Nederland geeft.
‘s Avonds bezoek ik samen met wethouder Lenie Scholten een prachtig concert van de Stichting Kamermuziek Nijmegen. Bijna 25 jaar geleden hoorde ik in De Vereeniging dezelfde reeks het Orlando-kwartet met pianist Yoeri Egarov het piano-quintet van Brahms opvoeren. En nu doen het Rosetti-kwartet en de Franse pianist Jean-Yves Thibaudet hetzelfde en met eenzelfde brille. Het wat oudere publiek in de tjokvolle Vereeniging gaat beschaafd uit z’n bol.
De volgende ochtend komen de heren Van der Laar en Van Groningen van de carnavalsvereniging De Blauwe Schuit mij foto’s brengen van mijn vader en moeder tijdens carnavalsbijeenkomsten van 30 à 35 jaar geleden. Erg aardig. Ik zie dat ik uiterlijk meer van mijn vader krijg. Wat zijn mensen toch ontzettend attent!
Vandaag ook een werkbezoek aan Iriszorg, voorheen De Grift, de instelling die veel op het vlak van maatschappelijke opvang in Nijmegen doet.
Met de directeur bezoek ik onder meer mijn oude school aan de Van Schevickhavenstraat, waar nu verslaafden en daklozen worden opgevangen. Goed dat het gebeurt, raar dat er wordt gerookt en gespoten op de plek waar ooit Ovidius werd gelezen. Verder ontvang ik het 4 / 5 Mei Comité Nijmegen, dat vanzelfsprekend een uiterst belangrijke rol speelt bij de herdenkingen en viering van de bevrijding. Hoewel ook andere data belangrijk en herdenkbaar zijn, zoals de dag van het Nijmeegs bombardement of het einde van de oorlog in de Pacific, blijven 4 en 5 mei de symbolische dagen van het leed en van de vrijheid. Ik zal over een paar weken deze dagen voor het eerst weer in Nijmegen meemaken.
Hopelijk zullen ook de nieuwe Nederlanders die ik vandaag hun naturalisatie-certificaat heb uitgereikt deze bijzondere dagen met ons mee gedenken.
Zij horen er immers echt bij. De ceremonie die we in Nijmegen voor de naturalisatie hebben bedacht, mag wat mij betreft nog wel iets meer cachet krijgen. Een vlag bijvoorbeeld en een keertje het Wilhelmus laten horen. Zonder te overdrijven, mogen wij allemaal best trots zijn op ons Nederlanderschap.