Soms heb je allemaal interessante en leuke afspraken op één dag. Ik ben de hele ochtend te gast bij de Veiligheidsregio. Dat wil zeggen dat ik kennis maak met de medewerkers van de regionale brandweer, de mensen van de GHOR (wie heeft toch ooit die afkorting verzonnen? Bedoeld wordt de geneeskundige hulp bij ongevallen en rampen, maar mensen denken dat je iets vies zegt als je de afkorting gebruikt) en van de regionale ambulancedienst. Ook is er een veiligheidsbureau(tje), dat ten behoeve van alle “kolommen” werkt. Onder de kolommen worden verstaan: brandweer (rood), ambulance en geneeskundige hulp (wit) en politie (blauw). Over de kleur van de gemeenten, die natuurlijk in de veiligheidszorg ook een belangrijke rol spelen, twijfelt men nog. De een roept oranje, de ander groen. Ik heb wel iets met groen…
Om een beetje zicht te krijgen op de praktijk woon ik een oefening bij van het operationeel commando op de plaats van het incident (Copi) in een daarvoor speciaal geschikt gemaakte ‘container’.
Na een vergadering op het stadhuis over de komende Vierdaagse breng ik een werkbezoek aan het Bevrijdingsmuseum in Groesbeek. Nu ja, werkbezoek… Voor mij is dit smullen, van jongs af aan ben ik gegrepen door de oorlogsgeschiedenis van deze streek. Wiel Lenders en Julie Kersten leidden mij en enkele bestuursleden van het museum rond. Ze moeten mij steeds manen om een beetje op te schieten, het liefst zou ik een hele dag zijn gebleven. Ik zie een stukje van de film over de “Krieg am Niederrhein” die de afgelopen weken door veel mensen is bezocht (duurt maar liefst 3 uur). Mooi is ook de film die is samengesteld uit Amerikaans archiefmateriaal over Market Garden. Ik ben er van overtuigd dat de aandacht voor het leed en de heroïek uit de oorlogsjaren alleen maar zal toe- in plaats van afnemen. Wiel Lenders vertelt dat zoiets ook gebeurde met de Eerste Wereldoorlog toen de veteranen nagenoeg uitgestorven waren. Nieuwe generaties dienen zich aan, van memory naar history. Het Bevrijdingsmuseum is voor Nijmegen belangrijk en ik hoop dat we beiden in de toekomst van een goede samenwerking kunnen profiteren.
Hoogtepunt van de dag is echter het bezoek dat ik breng aan de familie Sars. Vader Paul is decaan van de letterenfaculteit van de Radboud Universiteit. Op mijn eerste werkbezoek in januari gaf hij mij een boek. Daarin trof ik de volgende dag een briefje van zijn kinderen die mij mede namens Paul en zijn vrouw Ester uitnodigden om bij hen te komen eten. Ze hadden alvast een menusuggestie opgesteld…Vanavond is het dus zover. Diede, Nathan, Rafaël en Erin laten mij het hele huis zien en vragen me de oren van mijn hoofd. Een enig gezin en bovendien heerlijk eten, mèt gehaktballetjes!
Het kan helaas maar kort zijn, want vanavond is ook het door de gemeenteraad georganiseerde Lux-debat over integratie. Op verzoek van de organisatoren heb ik 3 landelijke sprekers geronseld: Hans Dijkstal, Paul Cliteur en Han Entzinger. Samen met Quaedr Shafiq van Osmose reageren zij op vrij stevige stellingen (type: het debat over multiculti moet worden afgeschaft) en blijken het meer ééns dan oneens. Jammer voor het debat. Leden van de Nijmeegse werkgroep van betrokken burgers geven concreet aan wat er met integratie in onze stad beter kan en dat is eigenlijk interessanter.
Zelf houd ik mij vanavond in. De burgemeester moet zich er niet te snel mee bemoeien, al is dat soms best lastig. Zo ben ik het bijvoorbeeld oneens met Hans Dijkstal die niet langer wil discussiëren met mensen die het integratiethema alleen maar gebruiken om zieltjes te winnen. Ik begrijp zijn afkeer van populisten. Toch moet je juist dan zakelijk het debat aan gaan. Zakelijk en niet emotioneel. Anders vergroot je alleen maar de aandacht en het ‘martelaarschap’. Zo vind ik het niet verstandig dat Alexander Pechtold vraagt naar de paspoorten van mevrouw Wilders. Het privéleven van politici moet privé blijven. Na afloop van het debat kan ik met een biertje in de hand mijn ei gelukkig wel kwijt.