30 en 31 augustus

Donderdagochtend maakt het college de Perspectiefnota helemaal af. Voor het laatste politieke pijnpunt vinden we een aanvaardbare oplossing, de teksten zijn vastgesteld en het persbericht maakt gewag van nieuwe ambities van het college bovenop het collegeakkoord. Eén van die ambities is om meer te doen aan het imago en de aantrekkelijkheid van de stad. Daar is ook internationalisering voor nodig, dat wil zeggen ex pats ondersteuning, internationaal onderwijs en goede stadspromotie over de grenzen heen. Ik geloof heel erg in een grensoverschrijdende positie voor Nijmegen.

’s Middags reis ik voor een vergadering af naar Den Haag, waar ik ook mijn kapper Ap bezoek. Ik ga natuurlijk over op een Nijmeegse coiffeur maar nu nog even niet, teveel gehecht aan 10 jaar vriendschap en kundigheid van de leukste kapper van het land. Dat hij ook andere politieke bestuurders kapt, zij hem vergeven. Hij kan het ook niet helpen dat sommigen graag een jaren vijftig hoofd willen.

Vrijdagochtend bezoek ik samen met Marjo de Stratemakerstoren aan de Waalkade. De prachtige laatmiddeleeuwse mergelstenen waaktoren is nu verborgen achter een grijzige ronde muur, architectonisch ongetwijfeld verantwoord maar niet erg inspirerend. Daar moet toch wat aan te doen zijn? Ik beloof dat ik ’t er met de wethouders Depla en Kunst over zal hebben. Zij studeren nu op een rapport met bouwkundige voorstellen. De Stratemakerstoren is een expositieruimte annex museum en nu al zeer de moeite waard om te bezichtigen. Het zou nog mooier zijn als het een keer zou lukken om hier de geschiedenis van Nijmegen in kaart te brengen.

Van de Stratemakerstoren naar Hanzestad Zwolle. Ook een mooie stad maar een lelijk stadhuis. Ik heb er een gesprek met mijn Zwolse collega Henk Jan Meijer, die onder meer vice-voorzitter is van het zogenaamde Veiligheidsberaad, de landelijke club van voorzitters van Veiligheidsregio’s. Het is de bedoeling dat ik daar voorzitter van word. De Zwolse burgemeester, ooit wethouder van Den Haag, is inmiddels een oude rot in ons vak en geeft me goede en nuttige adviezen.

Tussen de bedrijven door stuur ik, mede namens mijn collega’s in Delft, Enschede, Leiden, Maastricht en Tilburg, een brief aan minister Plasterk van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen. Hij wil €100 miljoen bezuinigen op de basiskosten van de universiteiten voor wetenschappelijk onderzoek en als burgemeesters van universiteitssteden maken wij ons zorgen over de gevolgen die dat kan hebben op onze steden.

Terug in Nijmegen nog een uurtje werken op mijn kamer en dan naar het Valkhofmuseum voor de opening van de Seventies in Nijmegen. Fantastisch, 500 man op de trappen en in de gangen, allemaal klaar voor een wandeling langs ‘memory-lane’. Wethouder Hans van Hooft sr., in de jaren 70 al SP-raadslid, begroet oud-CDA-wethouder Anton Aelberts, nu burgemeester van Druten, met de woorden: “Ja, jij was er ook bij, maar wel aan de verkeerde kant”. Treffend bewijs van de toenmalige polarisatie.
Ik kom her en der bekenden van vroeger tegen, zoals de kunstenaar Michiel van de Loo, oudere broer van een van mijn beste vrienden en toendertijd actief in de ‘kabouteruniversiteit’ aan de Sofiaweg.

Conservator Frank van der Schoor houdt een gloedvol betoog, er hebben ongelofelijk veel mensen aan de tentoonstelling gewerkt, O42 is zelfs helemaal nagebouwd. In mijn toespraakje noem ik de Seventies spannend maar ook soms teleurstellend. Ieder kende zijn eigen waarheid. Het was de tijd van de dominante jonge generatie (de tijd van Jan Pronk!), die het gezag uitkleedde om later zelf regent te worden. Maar ook het tijdperk van het maatschappelijk bewustzijn dat in de jaren 80 en 90 zo gemist werd. De tijd van culturele, leef- en politieke experimenten, die meestal mislukten maar de pogingen waren ook wat waard. Ik heb er zelf ambivalente gevoelens aan overgehouden, hoe mooi mijn school- en studietijd ook was. Het was een libertijnse maar geen liberale tijd, waarin tolerantie geen gemeengoed was, ook niet bij de vernieuwers. De emancipatie was nog maar voor een voorhoede weggelegd en tegenover de high brow culturele experimenten stond de smakeloze Middle of the Road-muziek. En veel te vaak werd in Nijmegen ‘bon catholique’ ingewisseld voor ‘bon radical’, zonder dat de atmosfeer echt ververste. En toch, het was een tijd om een beetje heimwee naar te hebben, een beetje.

29 augustus

In alle vroegte reis ik af naar Essen, een kleine anderhalve uur rijden. Achterin bij chauffeur Jos kan de winkel gewoon open blijven; met een koffer vol stukken en een mobiele telefoon is de backseat eigenlijk net mijn bureau op het stadhuis. In het industrieel complex van de voormalige kolenmijnen van Essen is nu het Ernst Hahninstituut gevestigd, dat door de universiteiten van Duisburg-Essen en Nijmegen gezamenlijk is opgericht. Vandaag wordt die oprichting officiëel bekrachtigd, daar horen de 'Oberbürgemeisters' natuurlijk bij te zijn. Bovendien wordt een super MRI-scan in gebruik genomen, die een magnetische werking schijnt te hebben die van gewone ziekenhuisscans hele kleine jongens maakt. Met name hersenonderzoek kan daar van profiteren. Ik ben er van overtuigd dat het van grote wetenschappelijke waarde is wat ik allemaal zie en hoor, maar mijn bèta-hersencellen zijn helaas niet briljant ontwikkeld, dus mijn bewondering is oneindig en mijn begrip nagenoeg nul. En dan duren Duitse speeches lang.

Tussen de bedrijven door spreek ik met mijn Essense collega over het verschil tussen gekozen en benoemde burgemeesters en tussen onze steden. Hij is trots op zijn oude stad (1100), maar ja, baas boven baas. Als we rond 14 uur terugrijden uit Essen word ik door brandweerchef Boy Jansen op de hoogte gesteld van een fors ongeluk op de A73 tussen Wijchen en Nijmegen, waar drie vrachtwagens bij betrokken zijn. Geen doden gelukkig maar wel een enorme chaos en dito files. Een kennismaking met directeur Van Asseldonk van Oost NV schiet er daarom bij in.

Aan het begin van de avond praat de raadskamer, dat wil zeggen een selectie uit de gemeenteraad, met de districtschef, de hoofdofficier van justitie en mij over de beleidsplanning van het district Nijmegen over 2007. Dus over de prioriteiten, over de afspraken met de regio en het OM en over de cijfers tot op heden. Zo’n ‘politiebrief’ is nieuw in Nijmegen; ik vind het nodig dat de raad zich intensief met de politie bemoeit en mij als verantwoordelijke voor openbare orde en veiligheid de oren van mijn hoofd vraagt. Dat houdt mij èn de Nijmeegse politie scherp. De raadsleden zijn in het algemeen niet ontevreden, al willen ze volgende keer wat minder cijfers en wat meer aandacht voor de preventieve politietaken. De raadsvergadering die gewoontegetrouw om 21.30 uur volgt op de raadskamers is deze keer wel erg snel afgelopen. Record vergadertijd van precies 10 minuten. De raad moet er na het zomerreces nog een beetje inkomen, geloof ik.

27 en 28 augustus

Zoals wel vaker rijd ik maandagochtend vroeg van Leiden naar Nijmegen. Dit keer zonder files nu de schoolvakanties hun laatste week in gaan. Dit woon-werkverkeer (Machteld woont nog in Leiden, ik door de week en deels weekends in Nijmegen) doe ik met mijn eigen autootje. Geen probleem want ik kan goed nadenken en mijmeren tijdens het saaie rijden.
Een dag vol van ambtelijke overleggen, het klinkt saai maar dat is het zelden. Het gaat immers nagenoeg altijd over problemen van mensen, complexe interessante vraagstukken en mogelijkheden om de stad beter te maken. Ik spreek vandaag over voorlichting, representatie, veiligheidshuizen, handhaving en politiecijfers. Aan het eind van de middag nemen gemeentesecretaris Pier Eringa en ik gewoontegetrouw de collegeagenda voor morgen en allerlei kleine akkefietjes door. Enig nadeel van zo’n dag is dat ik mijn werkkamer nauwelijks uitkom en veel te weinig beweeg.

Gisteren trok de fraaie optocht van middeleeuwers veel bekijks in Nijmegen, het is een mooie traditie geworden om dat elk jaar te doen. De stad heeft tegenwoordig veel evenementen die de moeite waard zijn, komend weekend bijvoorbeeld de Gezonde stadsbrunch en het Sambafestival in onze binnenstad.

Dinsdag spreekt het college tijdens de reguliere vergadering onder meer over de Perspectiefnota die nu op een haar na klaar is. Het is verstandig geweest om de behandeling uit te stellen tot na de zomervakantie, want de laatste cijfers uit Den Haag bleken toch gunstiger te zijn dan we hadden verwacht. In de vergadering weten we op één pijnpunt na, alle klippen te omzeilen. Donderdag moet de tekst definitief worden vastgesteld. Hoewel ik pas sinds 8 maanden burgemeester ben, heb ik wel het gevoel dat deze Perspectiefnota ook mede van mij is. Ik heb immers in de boezem van het college het hele wordingsproces meegemaakt. Een burgemeester acteert niet als partijpoliticus, de wethouders moeten het politieke werk doen. Maar je staat er nooit neutraal tegenover. Dat is het rare van de benoemde burgemeester: boven de partijen staand, geen ‘regeringsleider’ op lokaal niveau, maar wel onlosmakelijk deel van een politiek college, dat buiten hem om gevormd is en niet persé zijn opvattingen weergeeft.

Dit Nijmeegs college werkt overigens goed en collegiaal samen en bovendien in een plezierige sfeer. Politiek zonder humor is immers dodelijk saai.
Hoe het elders is weet ik niet. Een paar van de colleges uit de buurt ontvangen wij ’s middags in onze Trêveszaal. Burgemeesters en wethouders van Millingen aan de Rijn, Ubbergen en Groesbeek schuiven aan om onderling eens wat langer te praten over stad en land, natuur en toerisme, cultuur en wederzijdse belangen. De collega’s Gerd Prick, Annemiek Vermeulen en de vandaag afwezige Paul Wilbers maak ik al regelmatig mee in de politie- en veiligheidsregio en in onze burgemeesterskring, ook daar is de onderlinge sfeer prima. Ik merk in ieder geval niets van spanningen of frustraties van de rand ten opzichte van de stad. Gelukkig maar.

24 en 25 augustus

De vrijdag begint met een kort bezoek van een ambtelijke delegatie uit onze ‘twincity’ Gaziantep uit Turkije. Daarna breng ik een aantal uren door met medewerkers van de Directie Wijk en Stad (DWS). Onder leiding van Wim Wentink kijken we in de stad naar een aantal lopende en komende ontwikkelprojecten zoals Plein 44 en de Hessenberg. In het (nu nog) hoofdkantoor van De Gelderlander nemen we de toekomstige ontwikkeling van het Waalfront en de nieuwe stadsbrug door, kijken we over de majestueuze Waal naar de Lentse oever en brengen we de dijkverlegging in kaart en de potenties van de nieuwe grond voor wonen, bedrijven of kantoren. Van de ene kant naar de andere kant van de stad, dwz. met een busje naar het Triavium, om daar meer te horen over de ijsbaan, de brand en het herstel, de mogelijkheden voor evenementen en de wensen voor de toekomst. In de zeer nabije toekomst komen er schaatstoppers naar Nijmegen, dus ik noteer alvast het laatste weekend van september in mijn agenda.

’s Middags maak ik kennis met de voorzitter en de directeur van het Antidiscriminatiebureau Nijmegen. Alle landelijke tendensen zie je natuurlijk ook in Nijmegen maar gelukkig niet verontrustend veel en ook niet aanwassend. Het ADB doet goed werk op terreinen als homodiscriminatie, ongerechtvaardigd leeftijdsonderscheid en achterstelling van allochtonen. Ondertussen loopt er ook een onderzoek naar regionalisering van deze voorziening, dat zullen we moeten afwachten. Vanmiddag ook een overleg met wethouder Depla en ambtenaren over herstructurering en bouwplannen en veiligheid in een van onze wijken. De dag sluit met de nationale Naturalisatiedag, die we in Nijmegen vieren in het Valkhofmuseum. Een gezellige en niet te plechtige sfeer, veel nieuwe Nederlanders die met trots hun certificaat van Nederlanderschap in ontvangst nemen. Trots op zichzelf en terecht, want is voor velen van hen een lange en moeizame weg geweest. Aan het eind van de ceremonie klinkt het Wilhelmus. De begeleidende accordeonist zet na het eerste ook het zesde couplet in, maar mijn kennis van ons volkslied houdt ongeveer halverwege dat couplet op.

Zaterdag eind van de middag mag ik midden op de Mookerheide een koninklijke onderscheiding uitreiken aan meneer de Jonge die zich gedurende liefst 57 jaar verdienstelijk heeft gemaakt voor de scouting in Nijmegen en ver daarbuiten. Omdat ik acteer buiten mijn gemeentegrenzen moet de ambtsketen binnenstebuiten, dat wil zeggen met het rijkswapen voor. ’s Avonds vindt de opening van het Gebroeders Van Limburgweekend plaats. In de Stevenskerk zie ik al tientallen mensen in de fraaiste middeleeuwse gewaden. Tijdens deze openingsavond met bijzondere middeleeuwse livemuziek, reikt commissaris van de Koningin Clemens Cornielje, in zijn hoedanigheid van Gelders voorzitter van het Prins Bernhard Cultuurfonds, de jaarlijkse cultuurprijs uit aan de voorzitter het het organiserend comité Andre Stufkens. Zijn passie voor zowel de gebroeders Van Limburg als voor Joris Ivens en diens culturele erfenis maken hem tot een bijzonder man en een Nijmegenaar van waarde.

23 augustus

Twee Nijmegenaren ontmoeten elkaar in Arnhem… Het kwam zo uit dat het kennismakingsgesprek met gedeputeerde Theo Peters in het Provinciehuis plaatsvindt. Hoewel we elkaar nog niet veel tegenkwamen, hebben Theo en ik gezamenlijke wortels. Even oud en beide vaders in het Nijmeegse gemeentebestuur actief geweest, alle twee KVP overigens. Je zou kunnen zeggen dat Theo zijn wortels trouw is gebleven in het CDA. Ik ben zoals ik het zelf noem geliberaliseerd en gesocialiseerd. We spreken over de kansen van Nijmegen, de provinciale bijdragen aan onze grote projecten en over de samenwerking tussen stad, provincie en stadsregio.

Lunch met Paul Depla, we spraken elkaar nauwelijks meer sinds zijn moeder overleed en hij en ik achtereenvolgens met verlof waren. Daarna vergadering van het bestuursteam integrale veiligheid over tal van onderwerpen en apart met de afdeling veiligheid nog even de voortgang van het onderzoek naar de veiligheid in de stationsomgeving doorgenomen. Ik ontmoet ook de enthousiaste mensen van de Market Garden Old Comrades Group, die al sinds mensenheugenis er voor zorgen dat Britse veteranen in september hier hun makkers kunnen herdenken. Ook organiseren zij jaarlijks een fraaie rijtoer van oorlogsvehikels aangevuld met klassieke Bentley’s en Rolls Royces.

In het tweede deel van de middag breng ik een werkbezoek aan de St. Maartenskliniek, topinstituut voor diagnose, behandeling en onderzoek rond alles wat met beweging en onze botten te maken heeft. Nr 1 van de gespecialiseerde ziekenhuizen in Nederland en terecht. Bestuursvoorzitter De Bie en zijn team kunnen trots zijn op de prestaties, de groei en de faam van de St. Maartenskliniek. Ik bezichtig onder meer de Reuma-kliniek, de nieuwe Upright MRI (waar mensen zittend of staand worden doorgelicht, goed voor het meten van belastbaarheid en overigens handig voor claustrofobische patiënten) en leer hoe elektronische voetafdrukken mij kunnen vertellen of ik platvoeten heb. Helaas zal de bouw van de nieuwe ondergrondse parkeergarage nog wel even duren. Jammer want de patiënten hebben directe toegang nodig en de parkeeroverlast die veroorzaakt wordt door medewerkers in Hengstdal is hinderlijk voor de bewoners aldaar. Die overlast moet worden aangepakt.

In het Sanadome-hotel zit ik aan het NEC-sponsordiner aan. De gemeente is natuurlijk ook een soort sponsor, hoewel geen commerciële partner. In mijn toespraakje maak ik gewag van de betekenis van een goede betaald voetbalclub voor het aanzien en de vitaliteit van een grote stad. NEC heeft betekenis voor Nijmegen, niet alleen voor de voetbalfans maar ook voor de economie, de cohesie en de uitstraling van de stad. Ondanks alle discussies die we als gemeente regelmatig met de voetbalbestuurders hebben over veiligheid, alcoholgebruik op de tribune en financiën, mag dat ook wel eens gezegd worden. Een leuke avond, waarop ik ook nog eens iets hoor over de strategie en tactiek van hoofdtrainer Mario Been.

21 en 22 augustus

Dinsdag de eerste collegevergadering na de vakantieweken. Behalve Lenie Scholten die nog aan het uitrusten is, is iedereen weer present. Ondanks de tijd die we nemen om bij te praten en verhalen uit te wisselen, zijn we vóór de lunch klaar.

Paul Depla wordt geen voorzitter van de PvdA, want hij stelt zich niet kandidaat. Dat lijkt mij wijs. Niet alleen omdat inmiddels partijmammoet Jan Pronk op het toneel is verschenen (sommige mensen kunnen nu eenmaal niet van een leven na de politiek genieten), ook omdat Paul weinig er voor voelt om fulltime bezig te zijn met een functie waarin je niet aan het politieke front mag staan en waarin het partijbureau gerund wordt door professionele managers. Bovendien, zo is mijn eigen waarneming, heeft er nog nooit een PvdA-voorzitter bestaan die tijdens zijn termijn applaus kreeg. Meestal verdwijnen ze in de coulissen.

’s Middags ben ik voor een paar vergaderingen in Den Haag. Ik hoor onder meer bij VROM hoe de besluitvorming over het geld voor de krachtwijken volledig vastzit. De corporaties weigeren “hun geld” aan de overheid af te staan, terwijl Bos een rijksfonds wil om het corporatiegeld mee te laten tellen in het EMU-saldo. Ik krijg niet de indruk dat Ella Vogelaar de deus ex machina is. De wijkaanpak moet nu wel een beetje van de grond komen, anders is er binnenkort een kostbaar jaar verloren. Wethouder Hans van Hooft is bang voor nieuwe bureaucratie a la het grotestedenbeleid. Die zorg breng ik ten departemente over.

Op straat kom ik onder meer mijn oud-collega’s Bert Bakker en André Rouvoet tegen. Bert is bezig met een nieuw bestaan en schrijft ondertussen ook een boek. André maakt een montere indruk maar heeft het volgens mij niet makkelijk in zijn rol van minister zonder geld en manschappen. Ik herken dat. Ik hoop dat hij binnenkort meer duidelijkheid geeft over de Centra voor Jeugd en Gezin, want dat is dringend nodig.

Aan het begin van de avond ben ik aanwezig op het afscheid van de Japanse ambassadeur, die zich in Tokyo bezig gaat houden met grote mondiale problemen. Ambassadeur Komachi werd de laatste jaren een vriend met begrip voor Nederlanders en met humor en een informele stijl. Blij dat hij vorige maand nog Nijmegen bezocht. Op de receptie veel mensen die zeggen dat ze aan mij kunnen zien dat het mij in Nijmegen bevalt.

Woensdagochtend word ik geïnterviewd door de wijkkrant van Nijmegen-Oost. Ik ben immers vooralsnog inwoner van die wijk. Of dat ook zo blijft, valt het komende jaar te bezien. Lent is ook een mooie plek om te wonen, of Brakkestein of in Hees, Hazenkamp, de rand van Lindenholt.
Verder vandaag overleggen met griffier Tine Mientjes en met mijn medewerkster Marjo. ’s Middags ben ik goeddeels op het hoofdbureau van politie voor de beheersdriehoek van korpsbeheerder, hoofdofficier van justitie en korpschef. Er komen nieuwe uitdagingen op ons af. In de eerste plaats zijn er de nieuwe landelijke prioriteiten die door de ministers zijn vastgesteld en nu voor onze regio Gelderland-Zuid concreet worden ingevuld. Daarnaast moeten alle regiokorpsen en het KLPD er voor zorgen dat hun samenwerking het komende jaar ingrijpend verbetert om te voorkomen dat eind 2008 het besluit valt om toch maar voor één nationale politie te kiezen. En verder moeten we er in onze regio voor zorgen dat we met minder sterkte toch blijven presteren en dat we voldoende wijkagenten aan de slag krijgen om wat de Britten ‘neighbourhood policing” noemen echt inhoud te geven. Waar de extra wijkagenten die het kabinet belooft in onze regio terecht zullen komen, zal nog voor veel debat tussen de burgemeesters in onze regio leiden, vermoed ik.

’s Avonds eet ik een hapje met de directeur van het Valkhofmuseum Marijke Brouwer. Zij heeft net als ik een lang Leids verleden en de passie voor geschiedenis en kunst geeft al direct een goede band. We filosoferen over wat de stad nog meer kan doen met moderne beeldende kunst en met ons rijke verleden. Dat laatste komt ook tot uitdrukking in de expositie over orgelpracht in de Hanzesteden, die ik aansluitend aan het etentje in de Stevenskerk open. Er zijn niet veel mensen op deze opening afgekomen maar in de nogal lege kerk klinkt het door Jetty Podt prachtig bespeelde Königorgel er alleen maar mooier door…

20 augustus

De eerste werkdag na de Vierdaagse en een paar aansluitende vakantieweken die ik in Normandië doorbracht. Afgelopen zaterdag vierden Machteld en ik op een prachtige locatie in Lisse (mijn geboortegrond) met veel vrienden ons 25-jarig huwelijk en het feit dat wij beiden het afgelopen jaar Abraham respectievelijk Sara hebben gezien. Ook Nijmegen was vertegenwoordigd, door nieuwe collega’s en oude vrienden. We houden mooie herinneringen aan een geweldige avond.

Tijdens de Vierdaagse had ik geen tijd en puf voor het weblog en daarna was ik op vakantie. Een uitvoerige beschrijving van die week zou nu wel erg mosterd na de maaltijd zijn. Toen een journalist de zaterdag na de intocht vroeg hoe ik het had ervaren, kon ik alleen maar zeggen dat het een mooi en slopend feestje was geweest. Al heb ik dan niet zelf gewandeld, ik heb wel heel wat bijeenkomsten afgelopen…: de opening van de 4D-feesten met Kunst in de Kerk en de herdenking van het drama van vorig jaar, een diner voor bestuurders, de 4D-mis op zondagochtend, het gevelconcert op de Grote Markt, de ontvangsten van de Landmacht op Heumensoord en van alle buitenlandse militaire delegaties die je maar kunt bedenken, interviews voor radio, televisie en kranten die ik de hele week als trotse burgemeester mocht geven, de fraaie Vlaggenparade in het Goffertstadion, ons eigen gemeentelijk VIP-diner met o.a. minister Plasterk en ambassadeur Komachi van Japan, waar marsleider Wim Jansen de Nijmeegse erepenning in zilver kreeg uitgereikt, het schitterende vuurwerk dat we vanaf Ocean Diva zagen, de doortocht in Elst die ik samen met het van kanker herstellend patiëntje Maureen en Kika-ambassadrice Edith van Dijk bezocht (waarna we in het UMC cadeautjes aan Maureen’s lotgenootjes uitdeelden), de doortocht in Wijchen en daarna het oergezellige bezoek aan het Waterkwartier samen met zanger Syb van der Ploeg en zijn vriendin, roze woensdag op de Hertogstraat, de doortocht in Groesbeek met als gasten de Gouverneur van de Nederlandse Antillen en de Gevolmachtigde Minister van de Nederlandse Antillen, de helikoptervlucht boven de wandelroute maar ook even boven ons prachtige Nijmegen, de rondleiding op het imponerende militaire kampement Heumensoord, de ontvangst van de politiechef van Londen, sir Ian Blair en tenslotte de intocht op de Via Gladiola. Ik ben nog nooit zo nat geweest als op die vrijdagmiddag, maar wat een feest om al die duizenden wandelaars te begroeten, te omhelzen, handen te schudden, te kussen en bloemen te geven! (Kijk bij meer informatie voor meer foto's van de Vierdaagseweek)

Natuurlijk was er ook elke dag veiligheidsoverleg en had ik ’s nachts nog contact met onze afdeling veiligheid en met politiechef Aart Garssen. Alles is gelukkig perfect gelopen, geen openbare ordeproblemen en geen verstikkende warmte. Alleen vrijdagmiddag leek het onweer even spelbreker te worden, maar ook dat kwam goed. Een geweldige week, maar toen ik zaterdag ook nog bij de opening van de Koninkrijksspelen in Den Haag was geweest, was ik wel afgedraaid en werd het echt tijd voor vakantie!

Moeilijk om weer op gang te komen maar dat geldt vandaag voor meer mensen, merk ik. Het vakantieritme zit nog in ons systeem. Vandaar dat ik nu vooral veel leeswerk heb en weinig afspraken, zo groei ik er langzamerhand weer in. Met wethouder Hannie Kunst en ambtenaren spreek ik over de voortgang van onderwerpen rond de citymarketing en evenementenbeleid. Ook de komende herdenking van de bevrijding van Nijmegen (Market Garden) en de Gezonde Stadsbrunch van 2 september a.s. krijgen aandacht. ’s Middags spreek ik ook nog 150 buitenlandse studenten die een of meer semesters aan onze universiteit komen studeren toe en ’s avonds krijgt mevrouw Van Beek in wijkcentrum De Dukenburg van mij de Zilveren Waalbrugspeld voor haar vele vrijwilligerswerk bij de sjoelvereniging. Een rustige eerste dag!