21 tot en met 25 februari

Deze week, na het carnaval, kon ik nog een paar daagjes vrijaf nemen. Wel was ik natuurlijk aanwezig bij de herdenking van het bombardement op Nijmegen, nu 63 jaar geleden. Ik vertelde er laatst over aan een Haagse bekende. Die was diep onder de indruk van de 800 doden, de vele gewonden, de binnenstad die in puin lag, de ingestorte St Stevenstoren. Hij vroeg zich af hoe het kwam dat het vergissingsbombardement op de Haagse wijk Bezuidenhout, op 3 maart 1945, zoveel bekender was. Daar kwamen 500 mensen om, toen door een navigatiefout Britse bommenwerpers de V2-installaties misten en in plaats daarvan een woonwijk bestookten. Hij heeft gelijk.

Ik weet het niet. Nijmegen heeft te lang dit dramatische stukje van onze geschiedenis willen wegdrukken. Het is goed dat we dat nu niet meer doen en de aandacht schenken die de slachtoffers, hun nabestaanden en de stad van toen verdienen. Die stukgeslagen stad van toen heeft natuurlijk ook onze stad van nu beïnvloed, de geschiedenis maakt deel uit van onze toekomst. De historie van hoe Nijmegen de dag van 22 februari 1944 heeft verwerkt, wordt nu onderzocht door de Radboud Universiteit.

Het was in ieder geval dit jaar een mooie en sobere herdenking. Prachtige muziek, mooie teksten en honderden mensen. De Amerikaanse Chargé d’affairs Chat Blakeman vertelde over zijn eigen, pas overleden, vader die als 19-jarige boven Europa bombardementsvluchten uitvoerde. Hij was niet betrokken bij de fatale vergissing van Nijmegen, maar het had ook hem kunnen overkomen. Ik vond het ontroerend. Na afloop sprak ik onder meer met een oud-verzetstrijder, die indertijd nog de Britse tanks over de Waalbrug zag rijden.