Tsjonge jonge, dacht ik nog, totdat ik mij realiseerde dat ik die frequentie langzamerhand ook al niet meer haal. Foei, iets meer discipline voortaan.De afgelopen weken bleef de ‘lijst van 56’ maar spoken in de hoofden van sommige betrokkenen en van journalisten. Er dreigen nog steeds misverstanden, waarvan ik begrijp dat die maar moeizaam zijn uit te bannen. Sommige jongeren zijn boos dat ze een gebiedsontzegging hebben gehad omdat ze naar eigen zeggen zelf niet met stenen hebben gegooid of brandjes hebben gesticht. Ze eisen een soort eerherstel. De krant noemt het zelfs een grote fout als ik hen dat niet geef. Het klinkt alsof de burgemeester straf heeft opgelegd aan mensen die dat niet verdienen.
Wat is de werkelijkheid? Om de openbare orde veilig te stellen moest na het weekend van 22 september worden ingegrepen. Een grote groep jongeren zorgde op verschillende momenten voor stevige overlast in alle mogelijke vormen. Volgens informatie van de politie (zogenoemde signaleringen) behoorden in ieder geval 56 met name genoemde jongeren tot de overlastgevende groep. De lijst van 56 jongeren werd al besproken in het werkoverleg van jongerenwerk, welzijnsstichtingen, wijkmanagement en politie om te bezien wat de beste aanpak van de problemen zou zijn per persoon. De jongens die op die signaleringslijst stonden waren lang niet allemaal individueel verdacht van strafbare feiten, maar maakten wel onderdeel uit van die groep of werden daar regelmatig mee gezien. Als noodzakelijke ordemaatregel besloot ik dat deze groep een tijdje niet ’s avonds en ’s nachts in de directe omgeving van winkelcentrum Meijhorst en de afgebrande Boerderij mocht komen, om precies te zijn twee weken. De jongeren kregen daar allemaal bericht van.
Is dit nu een onevenredige maatregel geweest? Nee, het was noodzakelijk en leverde de rust op die we nodig hebben in Meijhorst. Is het een straf of bestuurlijke sanctie ten opzichte van deze jongens? Ook nee. De ordemaatregel was na twee weken uitgewerkt, er komt geen enkele aantekening in welk dossier dan ook en er bestaat geen ‘lijst van 56’meer. Wel zullen er, zoals wethouder Scholten heeft aangekondigd, individuele huisbezoeken worden afgelegd om te kijken of er maatschappelijke hulp nodig is in de gezinssituatie.
Wie tot een overlastgevende groep behoort of daar vaak mee in aanraking komt, moet accepteren dat hij het risico loopt om onder ordemaatregelen te vallen die op de groep gericht zijn, ook als je niet zelf bent gezien met een aansteker in je hand. Bij groepen voetbalsupporters vinden we dat heel normaal maar bij deze overlastgevende groep jongeren niet? Als jongeren bang zijn voor gevolgen op hun werk of opleiding, wil ik ze graag gerust stellen. Die mogen er niet zijn en ik ben persoonlijk bereid om dat aan opleiders of werkgevers duidelijk te maken. Wethouder Lenie Scholten en ik hebben dat ook duidelijk gemaakt op de avond die Tadamon op 4 december had belegd met Marokkaanse jongeren. Op een enkele dissonant na, nam iedereen de kans zijn zegje te doen en ondanks de emoties her en der werd er goed geluisterd en gesproken. Opbouwend en op de toekomst gericht. Dat lijkt mij de beste houding!
NEC vroeg de afgelopen weken ook aandacht en terecht. Ik was mee met selectie, staf, bestuur en leden van de businessclub naar Moskou en heb in een immens en nagenoeg leeg stadion onze jongens fantastisch zien spelen. Ik was de gast van onze ambassadeur in Moskou Jan Paul Dirkse, die mij nog wat van de stad en het machtscentrum liet zien. 12 miljoen mensen in een grotendeels vieze en grijze stad met her en der prachtige paleizen uit de Tsarentijd. En natuurlijk het indrukwekkende Rode Plein en het oude Kremlin. Hoewel er maar maximaal 500 NEC-supporters in Moskou waren, leek het wel of het Kremlin door Nijmegenaren werd overlopen. Een voorproefje voor ’s avonds in het stadion. Naast treurige armoede zie je ook extravagante, bijna obscene rijkdom. Wat te denken van de eigenaar van een casino, een sponsor van Spartak Moskou, die zijn gasten vermaakt door onder de glazen vloer pinguïns te laten rondlopen?
Helaas zit ik aanstaande donderdag voor een paar dagen in het buitenland, al een half jaar geleden gepland. Ik mis dus de spanning van de ontknoping tegen Udinese, maar zorg natuurlijk wel dat ik van minuut tot minuut op de hoogte ben. NEC is een belangrijke sociale èn economische kracht in Nijmegen, maar ook in de regio. Dat werd wel duidelijk tijdens de ontbijtsessie die NEC onlangs met een aantal burgemeesters organiseerde. Daar kunnen we meer mee doen is de conclusie, die enthousiast wordt onderschreven.
Het was extreem druk de afgelopen weken. De bijna laatste college- en raadsvergaderingen voor kerst, veel representatie, ontmoetingen met tal van Nijmeegse opiniemakers zoals bij het Stedelijk Netwerk en bij de universiteit en de Hogeschool Arnhem Nijmegen, overleg met de Kamer van Koophandel, de laatste hand aan de nota over coffeeshops in Nijmegen, vergaderen met de zogenoemde Antillianen-gemeenten en de kersverse minister Eberhart van der Laan, gesprekken in de stadsregio en veel veiligheidsoverleg over tal van onderwerpen. De kroon spande wel de discussie over de toekomstige organisatie van de politie, ik sprak ongeveer de halve wereld daarover, had informele diners met minister en collega’s en spoedvergaderingen van het korpsbeheerdersberaad en maakte me boos over de voorstellen die per dag weer anders leken maar allemaal wel dezelfde richting uitgaan: meer centralisatie, meer Haagse macht over de politie, nog net geen nationale maar wel semi-nationale politie. Wie wil dat eigenlijk? Komende week wordt er nog gesproken over veranderingen maar ik houd mijn hart vast.
Verder mocht ik de afgelopen weken weer drie Nijmegenaren in het zonnetje zetten: Henk Stevens van de Zevenheuvelenloop en mijn oud-docent Peter Tak van de Nijmeegse rechtenfaculteit mocht ik een Koninklijke onderscheiding opspelden voor hun vele verdiensten, en de heer Boshouwers
van de Valkhofvereniging werd geëerd met een Zilveren Waalbrugspeld.Tot slot: donderdag was het 60 jaar geleden dat de Universele Verklaring van de rechten van de mens werd opgesteld en ondertekend. En 60 jaar lang werden die rechten in tal van landen met voeten getreden. Slechts een klein groepje fakkeldragers liep mee in een door Amnesty International georganiseerde optocht
. Waar was iedereen? Waar bleef de Nijmeegse solidariteit?